Mijn lijf laat me in de steek…

Mijn lijf laat me in de steek…
Dat is iets wat nogal eens gezegd wordt.
Is dat waar? Laat het lijf ons in de steek of laten wij het lijf in de steek?
Ons lijf dat als we volkomen ontspannen zijn gewoon doorgaat met ademen, bloed rondpompen, eten verteren enz. Ons lijf dat zo ingenieus in elkaar zit met op elkaar afgestemde functies. Het zit zo ingenieus in elkaar dat we van sommige delen nog steeds niet precies weten hoe het werkt en als we ingrijpen het hele systeem in de war raakt.
Waar zijn we gaan geloven dat ons lijf onze vijand is? Dat het lastig is met al zijn behoeftes. Dat het moet doen wat wij willen? Dat het niet goed functioneert?
Ergens hebben we de verantwoording voor ons lijf dat zo prachtig functioneert achter ons gelaten. Ergens hebben we onszelf slachtoffer van het lijf gemaakt. Dat lijf wat niet wil doen wat wij willen.
We moeten heel veel, nemen niet op tijd rust, eten van alles, doen dingen die niet fijn zijn, denken nare dingen waardoor we nare gevoelens krijgen die ons lijf moet verteren.
En als het lijf dan sputtert gaan we naar de dokter en willen een pil, een spuit of een kuur die ons meteen van het euvel afhelpt. Of als dat niet werkt, snijden we datgene dat niet goed functioneert  eruit. Dan kunnen we weer gewoon door gaan zoals we altijd deden.
We luisteren niet naar de signalen die het lijf ons geeft. We denken het beter te weten en willen dat het lijf zich daar naar schikt.
Zou het ook kunnen dat juist het lijf ons grootste hulpmiddel is om te voelen of we wel of niet goed bezig zijn, of we trouw zijn aan onszelf en op de goede weg zitten? Dat het dus op allerlei manieren bijstuurt als we in patronen stappen die ons niet dienen?
Als ik met mensen werk, merk ik dat het lijf eigenlijk precies weet hoe het zit. Het hoofd maakt er een ander verhaal van. Maar door te kijken hoe het lijf reageert komen we pas echt bij de essentie en voorbij het verhaal. Het lijf geeft aan waar nog stukken vastzitten en of we op de juiste plek staan. En als we het volgen kunnen we grote stappen vooruit zetten in het proces van balans.
Het lijf geeft in eerste instantie heel subtiele signalen, kleine ongemakken. Pas als we die negeren wordt het signaal versterkt.
Ons hoofd kan alleen dingen denken die we ooit geleerd of gehoord hebben. Het blijft in verhalen  hangen die we gevormd hebben en die we steeds op ‘repeat’ zetten. Ergens hebben we conclusies getrokken vanuit het verleden en overtuigingen gecreëerd.
Misschien is het, nu we op weg zijn naar een nieuwe tijd en we oude dingen achter ons mogen laten en illusies mogen doorprikken, tijd om naar de waarheid van ons lichaam te gaan luisteren. Het zou ons grootste hulpmiddel kunnen zijn als we weer leren te luisteren naar wat het ons wil vertellen. Laten we dat hulpmiddel dus weer in ere herstellen en het koesteren en verzorgen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *